Autor broni tezy, że powołanie kogoś do istnienia może być dla niego dobrodziejstwem. Swój dowód opiera na pojęciu „dobrego życia” lub „życia, które warte jest przeżycia”. Odmienne stanowisko zakłada, że uzasadnienie musi obejmować również twierdzenie, iż niezaistnienie byłoby rzeczą gorszą. Twierdzenia tego nie sposób jednak dowieść, gdyż nie można wskazać nikogo, kto byłby w gorszej sytuacji gdyby nie zaistniał. Autor uważa, że tego typu argumentacja nie jest konieczna do udowodnienia bronionej tezy.

Derek Parfit omawia dwa zagadnienia. Pierwsze związane jest z jednostkową tożsamością i dotyczy koniecznych warunków naszego zaistnienia. Gdyby rodzice Kanta poczęli dziecko dwa tygodnie później niż poczęli Kanta, to czy dzieckiem tym byłby Kant? Drugie zagadnienie jest natury etycznej. Czy nieistniejącym ludziom przysługuje moralna wartość? Jeśli tak to jaka? Czy posiadamy w stosunku do nich jakieś zobowiązania moralne? Czy możemy sensownie twierdzić, że nieistnienie jest dla kogoś lepsze niż istnienie?