Blog akademicki Etyki Praktycznej jest miejscem publikowania krótkich notek autorskich, opinii, komentarzy, uwag, recenzji, części artykułów bądź innych materiałów przygotowywanych do publikacji, z którymi autorzy chcieliby zapoznać czytelników. Do prowadzenia bloga zapraszamy przedstawicieli etyki związanych ze środowiskiem akademickim: osoby, które z zakresu etyki piszą artykuły naukowe, rozprawę habilitacyjną, doktorską lub magisterską.

Wyobraź sobie, że podczas działań wojennych jeden z żołnierzy twojej dywizji [nazwijmy go John], dokonuje dezercji z pola walki. W wyniku „nieszczęśliwego zbiegu okoliczności” John zostaje złapany przez kogoś wyższego rangą i doprowadzony do dowódcy, czyli CIEBIE. W krótkich żołnierskich słowach tłumaczysz mu, że karą jest śmierć przez rozstrzelanie [w innej wersji, możesz mu wytłumaczyć, że karą jest długoletnie więzienie]. John błaga o łaskę. Tłumaczy, że ma żonę i trójkę małych dzieci, że jest żołnierzem-nieudacznikiem, jego działanie nie mogło przynieść ojczyźnie, ani nikomu z jego kamratów żadnych korzyści. Wyjaśnia, że dezercji dokonał w takiej chwili i w takiej sytuacji, że nikt przez niego nie ucierpiał. Masz do wyboru – skierować sprawę dalej do sądu wojennego i skazać go na śmierć, albo sprawę zatuszować, zaordynować jego zwolnienie z wojska i wysłać go do domu, do żony i dzieci. Co POWINNAŚ/POWINIENEŚ zrobić?

I. Sposób przysyłania tekstów

Teksty prosimy przesyłać na adres pismo@etykapraktyczna.pl w postaci załączników do przesyłek emailowych; w formacie doc, rtf, odt.

Przesyłka powinna zawierać:

1. Pełny tekst opatrzony nazwiskiem autora.
2. Abstrakt w języku polskim i angielskim o objętości ok. 150 wyrazów.
3. Kluczowe hasła (zarówno rzeczowe jak i osobowe) w liczbie od 5 do 10.
4. Notkę o autorze: imię i nazwisko, miejsce pracy (uczelnia, wydział, instytut, katedra bądź zakład), stopień/tytuł naukowy, numer telefonu oraz adres elektroniczny

II. Oferowany tekst

A. Wymagania techniczne:

1. Teksty powinny być pisane czcionką Times New Roman, 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza.
2. Przypisy powinny zachowywać ciągłą numerację i znajdować się na końcu tekstu
3. Objętość tekstu łącznie z przypisami nie powinna być większa niż 80.000 znaków, wliczając spacje i znaki interpunkcyjne.
4. Można stosować pogrubienia i kursywy. Nie można jednak stosować podkreśleń.
5. Teksty mogą być w języku polskim lub angielskim

B. Wymagania redakcyjne:

1. Nadesłane teksty powinny być całkowicie ukończone.
2. Przesyłając tekst, który nie był wcześniej opublikowany autor nie dokona jego rozpowszechnienia w jakiejkolwiek formie przed otrzymaniem informacji o niezakwalifikowaniu tekstu do publikacji lub – w przypadku zakwalifikowania tekstu do publikacji – do czasu jego opublikowania w Etyce Praktycznej.
3. Autor ma obowiązek poinformować Redaktora Naczelnego Etyki Praktycznej o tym, czy tekst został w całości lub w jakiejś części wcześniej rozpowszechniony, a jeśli miało to miejsce, ma obowiązek poinformować w jakiej formie oraz kiedy nastąpiło rozpowszechnienie.
4. Teksty przesłane do publikacji muszą być własnym dziełem autora.
5. Przypisy bibliograficzne powinny być zrobione według następującego schematu:

Użytkownicy menadżerów bibliografii takich jak Zotero, Mendeley czy EndNote poniżej mogą znaleźć plik w formacie CSL ze zdefiniowanym stylem bibliograficznym naszego czasopisma.

III. Prawa autorskie

Po zakwalifikowaniu nadesłanego tekstu do publikacji autor zobowiązuje się nieodpłatnie udzielić Etyce Praktycznej praw do dysponowania swoim dziełem w następującym wymiarze:

1. pozwala na wprowadzanie w swoim dziele zmian redakcyjnych
2. pozwala na udostępnienie dzieła na internetowych stronach czasopisma oraz w jego archiwum
3. pozwala na jego rozpowszechnianie drukiem oraz na nośnikach elektronicznych
4. pozwala na wykorzystanie jego fragmentów w działalności promocyjnej czasopisma

Po opublikowaniu tekstu w Etyce Praktycznej autor może udzielić praw autorskich innym wydawcom po uprzednim poinformowaniu Redaktora Naczelnego Etyki Praktycznej.

Zdaniem Jeffa McMahana okupacja często niesie ze sobą zagrożenie siły militarnej oraz możliwość użycia siły wojskowej, przez co w swej naturze podobna jest do wojny. W przypadku wojny mamy do czynienia z podziałem na prawo ius ad bellum (zasady, które mówią jaki jest cel, powód wojny i usprawiedliwiają jej wszczęcie oraz kontynuację) i ius in bello (zasady regulujące sposób jej prowadzenia). Podział ten dotyczyć może również okupacji, przez co o moralności okupacji będziemy mogli mówić przez pryzmat moralności wojny. Istnieją zatem zasady, które będą nam mówiły, kiedy okupacja jest usprawiedliwiona, a także takie, które wskażą nam sposoby regulujące prowadzenie okupacji. Użycie siły wojskowej zawsze pociąga za sobą użycie jej przeciwko tym, którzy się jej sprzeciwiają, stawiają opór, albo używają siły wobec niewinnych. Nawet jeżeli okupowana ludność jest traktowana dobrze, to i tak cechuje ją niskie poczucie samostanowienia. Dlatego okupacja zawsze wymaga moralnego usprawiedliwienia. W tym artykule postaram się zbadać za Jeffem McMahanem status moralny okupacji sprawiedliwej oraz niesprawiedliwej, wymienić podstawowe kryteria decydujące o statusie moralnym okupacji oraz poprzez klasyfiakcję okupacji wskazać niektóre postawy, jakie powinny być przyjmowane przez ludność okupowaną, a także samych okupantów.

Naukowcy przy różnych okazjach proszeni są o podawanie swoich dziedzin specjalizacji oraz zainteresowań naukowych. Zastanawialiście się kiedyś jakim zainteresowaniem cieszy się etyka wśród zawodowych filozofów? I czy Polska nie odbiega w tym względzie od świata zachodniego?

Patrząc na ilość studentów filozofii różnych stopni, w tym doktorantów, zauważa się w miarę równe proporcje między kobietami a mężczyznami. Ile jest jednak kobiet wśród najczęściej cytowanych współczesnych filozofów?

Część wegetarian i obrońców zwierząt uznaje, że jedzenie mięsa jest moralnie złe. Zazwyczaj ocena taka ma ogólny charakter i nie bierze pod uwagę istotnych różnic między gatunkami hodowanych zwierząt. Ten sam rodzaj zarzutów stosuje się w odniesieniu do spożywania wołowiny, wieprzowiny, baraniny, kurczaków czy ryb. Z drugiej strony, spotkać można przekonanie, że jeśli ktoś ma problemy ze zmianą diety na bezmięsną, zawsze lepiej jest zostać semiwegetarianinem niż tkwić przy diecie mięsnej. Niejednokrotnie za najmniej moralnie naganne uznaje się spożywanie ryb (ichtiwegetarianizm), dieta taka oceniana jest bowiem z większym uznaniem niż krytykowane zwyczaje mięsożerców. Choć wśród wegetarian spożywanie jedynie ryb uznaje się za zatrzymanie się w pół drogi do zalecanej postawy moralnej, tj. pełnego wegetarianizmu lub weganizmu, ichtiwegatarianizm traktuje się je jako wyraz troski o dobrostan zwierząt i moralnie lepsze rozwiązanie niż pozostanie typowym mięsożercą. Jak będę jednak dowodził spożywanie ryb jest z perspektywy trzech szeroko akceptowanych przez obrońców praw zwierząt założeń etycznych moralnie najgorszym rozwiązaniem. Osoby jedzące jedynie ryby w świetle przekonań zakładanych przez samych wegetarian działają bowiem moralnie gorzej niż osoby, które są pełnymi mięsożercami.

W pewnym momencie mojego życia znany obrońca praw zwierząt Peter Singer przekonał mnie, że niemoralne jest spożywanie mięsa. Postanowiłem zostać wegetarianinem, obiecując sobie, że wytrwam choć jeden rok. Nie jadłem mięsa prawie rok. Trudności w byciu polskim wegetarianinem zwyciężyły. Po tym eksperymencie pozostało jednak we mnie przekonanie, że spożywanie mięsa, choć powszechnie akceptowane i kulturowo bardzo wspierane,  jest niemoralne. Zacząłem mieć jednak w tej sprawie wątpliwości. Doszedłem bowiem do wniosku, że, biorąc pod uwagę utylitarystyczną etykę P.Singera, mogę pozwolić sobie na jedzenie wołowiny. Wbrew stereotypom i zgodnie z utylitaryzmem spożywanie wołowiny jest bowiem wielokrotnie mniej niemoralnie niż np. spożywanie ryb. W gruncie rzeczy osoby, które nakłaniają do pełnego wegetarianizmu działają moralnie gorzej niż te, które promują jedzenie mięsa wołów. Stanowisko to nazywa się beefizmem.

Nawet jeżeli piekło opisane w literaturze sakralnej nie istnieje, istnieje ono w wymiarze materialnym – podczas wojny. Kiedy mamy do czynienia z wojną na usta cisną nam się słowa, że nieważne jaki jest cel, powód wojny (ius ad bellum), nieważne jakie środki są wykorzystywane do jej prowadzenia (ius in bello), kiedy już wojnę wszczęto, wojna jest „piekłem”. Co pozwala nam jednak dokonywać takiego porównania? Co czyni wojnę „piekłem na ziemi”?