Contents

Autor broni tezy, że powołanie kogoś do istnienia może być dla niego dobrodziejstwem. Swój dowód opiera na pojęciu „dobrego życia” lub „życia, które warte jest przeżycia”. Odmienne stanowisko zakłada, że uzasadnienie musi obejmować również twierdzenie, iż niezaistnienie byłoby rzeczą gorszą. Twierdzenia tego nie sposób jednak dowieść, gdyż nie można wskazać nikogo, kto byłby w gorszej sytuacji gdyby nie zaistniał. Autor uważa, że tego typu argumentacja nie jest konieczna do udowodnienia bronionej tezy.

Celem artykułu jest sformułowanie właściwych kryteriów dla moralnej oceny  patriotyzmu. MacIntyre pokazuje, że ocena ta nie zależy od kryteriów normatywnych lecz metaetycznych. Z punktu widzenia etyki liberalnej, która zakłada obiektywność i bezstronność sądów moralnych, patriotyzm jest na ogół występkiem. Z kolei z punktu widzenia etyki partykularystycznej, która zakłada, że każda moralność jest moralnością określonej wspólnoty lub tradycji, patriotyzm jest niewątpliwie cnotą. Tak więc odpowiedź na pytanie o rzeczywistą wartość moralną patriotyzmu zależy od tego, który model moralności uznamy za słuszny.

Artykuł dotyczy problemu dwóch podejść do moralności, używanych w debacie dotyczących sprawiedliwości globalnej: partykularystycznego oraz obiektywnego. Pierwsze z nich jest zazwyczaj bronione przez komunitarystów i umiarkowanych liberałów narodowych, którzy wskazują na moralne znaczenie granic narodowych. Na gruncie tego podejścia, patriotyzm jest naczelną cnotą. Drugie podejście jest prezentowane przez kosmopolitów, którzy chcą zastosować Rawlsowską sprawiedliwość jako bezstronność do świata jako całości. Odrzucają moralne znaczenie granic narodowych i domagają się równych praw i obowiązków dla wszystkich istot ludzkich, niezależnie od ich pochodzenia i narodowości. To podejście do sprawiedliwości globalnej traktuje patriotyzm jako przywarę. Głównym celem tego artykułu jest przeanalizowanie, czy pojęcie patriotyzmu i pojęcie sprawiedliwości globalnej muszą koniecznie wchodzić ze sobą w konflikt.

The aim of this article is an attempt to evaluate the following issues related to the last stage of illness and death: discontinue of artificial nutrition and hydration, discontinue or refrain from life-saving therapy or palliative sedation.
Mentioned cases are borderline situations. Medical consultants, taking the decisions of removing the tube feeding, discontinuing or not taking up the procedure which causes maintain the patient’s life or applying terminal sedation, are aware, that above will lead to patient’s death. This is the reason why above situations cause lots of doubts, the most important of which is a question, whether we are dealing with passive euthanasia. Is it possible to carry out the border between forbidden “kill” and permitted “let die”. Any attempt to answer this question is a kind of consensus.

Problem moralnego statusu zwierząt zajmuje dziś istotne miejsce we współczesnych debatach etycznych. Intensywność prowadzonych w tej sprawie dyskusji skupia się m.in. wokół kryterium, jakim jest zdolność do odczuwania bólu i/lub przyjemności. Celem artykułu jest uzupełnienia argumentacji P. Singera o pojęcie potencjalności, czego konsekwencją jest uznanie tezy, że nie tylko nie powinniśmy, bez wyraźnej konieczności, powodować cierpienia zwierząt, ale także nie powinniśmy ich zabijać.

Artykuł podejmuje zagadnienie filozofii religii Davida Hume’a. Jego krytyka racjonalności przekonań religijnych obejmuje dwa aspekty. Po pierwsze, zostanie omówiony problem dowodów na istnienie Boga: kosmologicznego i teleologicznego, czyli czy można wnioskować ze skutku o przyczynie? Po drugie, postaram się odpowiedzieć na pytanie, czy religia jest naturalna (czy jest powszechna i pierwotna): zostanie omówione zagadnienie genezy religii i religii jako sztucznej moralności. W zakończeniu przedstawię argumenty za racjonalnością religii w oparciu o filozofię religii Hume’a.