Katalog Etyki Praktycznej

Jeśli ktoś wyznaje pogląd o dopuszczalności eutanazji, która gwarantowałoby prawo, to silną argumentację znajdzie w artykule Azraela Kubackiego „Eutanazja-prawo wyboru).
Autor uważa, że zagwarantowana konstytucyjnie wolność powinna dawać człowiekowi prawdo do odebrania sobie życia, gdy staje się ciężarem, gdy zanika wola życia, gdy traci się świadomość itd. Bardzo krytycznie odnosi się do zasad chrześcijańskiej etyki narzucającej wszystkim obywatelom naszego kraju swoją wizję świata. Przywodzi tu przykład liberalnej Holandii z prawem do eutanazji. Stwierdza kategorycznie, że w Polsce poważna dyskusja społeczna na ten temat jest niemożliwa i że praktycznie nie istnieje świeckość państwa.
Artykuł kontrowersyjny i jednostronny, gdyż przeciwnikami eutanazji są też osoby niewierzące, kierując się innymi zasadami etycznymi. Temat artykuł zawsze jednak na czasie i chyba nieprędko doczeka się jednoznacznego rozwiązania prawnego. Ciekawa jestem jak podchodzą do tego tematu filozofowie etycy niewierzący.

„Musimy przywrócić karę śmierci!” – krzyczy w swoim artykule Janusz Korwin Mikke, prezes UPR, dziś już prawie nic nie znaczącej w życiu politycznym kraju, partii. Wypowiedź autora, bardzo barwnej i nietuzinkowej postaci, zapewne nikogo nie dziwi, gdyż prawie wszystkie wypowiedzi autora bardzo często różnią się od przyjętych norm i zasad moralnych.
Nie zgadzam się zupełnie z autorem, który pragnie przywrócenia kary śmierci i twierdzi, że jest to zgodne z naszym poczuciem moralnym. Chyba z poczuciem moralnym J.K.M. Nie przekonuje mnie jego stwierdzenie, że kary śmierci nie zastąpi dożywocie. Zastąpi z pewnością, gdy skazanego na dożywocie pozbawi się raz na zawsze wszelkich praw, nie obejmie żadna amnestią oraz zmusi do katorżniczej pracy. Straszenie społeczeństwa, że brak takiej karty będzie skutkował ciągłym wzrostem morderstw jest nieprzemyślane. Nie wierzę też podawanym procentom, by katolickim kraju, większość opowiadała się za karą śmierci.

Tytuł artykułu Wojciecha Szczawińskiego przyciąga uwagę. Jaki czas? Co za czas?
Okazało się, że chodzi tu raczej o czasy, w których żyjemy, a które sprzyjają autodestrukcji. Autor sygnalizuje narastający problem samobójstw w Polsce i proponuje podać kilka istotnych przyczyn tego zjawiska. Wśród nich wymienia: trudną sytuację społeczno-ekonomiczną, cenę za zbliżenie do Zachodu, szybkie tempo życia, poczucie izolacji itp. Trudno się z tym nie zgodzić, ale to temat rzeka, temat na następne artykuły, w których warto by poddać analizie wyniki badań nad wpływem na ilość samobójstw czynników takich, jak: bezrobocie, narkomania, brak perspektyw na przyszłość w naszym kraju dla wielu ludzi wykształconych, szukających dziś często szczęści za granicą.

Artykuł ukazuje, w obrazowy sposób, rozbieżność czy też opozycyjność religii i etyki w podejściu do pewnych uniwersalnych wartości, jakimi są np. dobro, miłość bliźniego czy szczęście.
Trzeba przyznać rację stwierdzeniu o narzucaniu przez religię przykazań wiernym, czego nie można powiedzieć o etyce, która jest możliwością opierającą się na wierze w dobro.
Autor akcentuje wyraźne różnice między tym, o co chodzi człowiekowi w religii, a o co człowiekowi etycznemu.
Bardzo trafna jest refleksja autora, że stawiane przez religię wysokie wymagania etyczne, nie znajdują odzwierciedlenia w praktyce.
Jeszcze jeden zasygnalizowany problem to stosunek religii i etyki do pragnienia szczęśliwości człowieka. W zakończeniu artykułu ciekawe spojrzenie na problem wiary i niewiary.

Wielość poruszanych w artykule problemów skłania do ich zgłębienia i wypracowania własnych osądów, dlatego go polecam.