Katalog Etyki Praktycznej

Choć film stawia kilka ważnych pytań z zakresu etyki, jest dość nudnawy. Skromny w środkach, co w połączeniu z kiepską rolą Sama Rockwella nie koniecznie wprawia człowieka w refleksyjny nastrój. Pomysł na fabułę jest wtórny, a sposób jego przedstawienia mało nowatorski, po chociażby takiej produkcji jak "Wyspa" (The Island 2005). O wiele lepiej ten sam problem nakreśla "Never let me go" - który uważam za jeden z najlepszych dotykających problemu klonowania.

Moim zdaniem jest to bardzo dobry film. Skromny w środkach, a przedstawiający niezwykle istotny problem podmiotowości moralnej, który jest bliski każdemu, kto zaczyna zajmować się etyką.
Bardzo dobra rola Carey Mulligan oraz realia w jakich osadzono historię, często pojawiającą się w filmach science fiction, sprawia, że film jest naprawdę interesujący. Naprawdę warto obejrzeć.

Do podjęcia tematu zainspirował twórcę film dokumentalny z wywiadami, w których o życiu w zakonie opowiadały jego ofiary. Na Wikipedii (choć nie jest to najlepsze źródło):http://en.wikipedia.org/wiki/Magdalene_asylum - znajdujemy informacje o historii pralni zakonnych, ciężkiej pracy i trudnych do zniesienia warunkach, które kończyły się nawet śmiercią. To bardzo smutna historia, która ujrzała światło dzienne po wielu, wielu latach.
Film ukazuje kilka istotnych problemów etycznych:
1) Kwestia tolerancji w małych społecznościach dla osób łamiących (z własnej i nie z własnej woli) przyjęte zasady i obyczaje. Skrajny konserwatyzm katolickiej Irlandii jest tutaj jaskrawym przykładem jak daleko może zajść podporządkowanie ideologii.
2) Pojawia się zatem kwestia indoktrynacji ideologicznej, kreującej poczucie wstydu i hańby względem osób, które nie przystają do przyjętego schematu.
3)Dyskryminacja nieletnich kobiet - których słowo, wobec słowa mężczyzny, czy rodziców, nie ma najmniejszego znaczenia. Było kiedyś takie powiedzenie "dzieci i ryby głosu nie mają", stosowane żartobliwie przez niektórych rodziców. Tutaj dobrze odzwierciedla ono stosunek do młodych, zagubionych osób, które trudno o cokolwiek obwiniać.
4)Pojawia się problem wykorzystywania seksualnego, który staje się coraz powszechniejszy w kościele katolickim, a któremu zwierzchnicy kościoła czasem biernie się przyglądają.
5) Jest też problem niewolniczej pracy, bez uczciwego wynagrodzenia, w trudnych warunkach fizycznych i psychicznych.

Film naprawdę wart polecenia. Smutny, ale skłaniający do długich i ciekawych dyskusji. No i niestety przedstawiający prawdziwe wydarzenia, co jest też dobrą lekcją historii.

Dodałam ten film nie tylko z uwagi na problem jaki porusza, ale na jego formę. Film nie zawiera scen erotycznych,brutalnych, doskonale nadaje się do pokazania nawet w gimnazjum. Poprzez prostą fabułę przekazuje kilka istotnych informacji, ale przede wszystkim dużą dawkę emocji, którą w młodym człowieku wywołuje brak akceptacji. Choć akcja filmu rozgrywa się w latach 80tych problem nietolerancji wobec homoseksualizmu wciąż jest niezwykle żywy w chrześcijańskich środowiskach Stanów Zjednoczonych, a także w Polsce. Tutaj mamy jedną z tysięcy osobistych historii osoby wychowanej w określony sposób, która kończy się z jednej strony tragicznie, z drugiej optymistycznie, bo z tragedii płynie przynajmniej jakaś nauka. Dobry film dla tych, dla których kościół, czy wiara są istotną częścią życia.

Bardzo dobry artykuł krytykujący szowinizm gatunkowy z perspektywy moralnego indywidualizmu. McMahan przywołuje różne stanowiska wspierające tezę o wyjątkowym statusie moralnym człowieka: jedne odnoszą się do wyjątkowości wynikającej z posiadania określonego kodu genetycznego, inne odwołują się do racjonalności, kultury, czy relacji społecznych. W jasny i klarowny sposób McMahan kolejno rozprawia się z nimi zostawiając nas z niemal koniecznością zmiany naszego podejścia do zwierząt.

Artykuł krótko opisuje jakie problemy powstają przy omawianiu tematu aborcji i to jest jego głównym zadaniem. Czasem pojawiają się odpowiedzi, co wydaje się być zbędnym, bowiem pozbawia go neutralności poglądowej, gdy twierdzi się tam co jest/byłoby etycznym zachowaniem(zamieszczone tam argumenty łatwo jest podważyć). Zatem pozytywna jego strona to zwrócenie uwagi na pytania jakie w kwestii aborcji musimy sobie zadać - takie, jak: czy płód jest osobą? czy kobieta ma etyczne zobowiązanie wobec niego? czy słuszny jest argument z autonomii ciała? czy ojciec dziecka powinien mieć udział w decyzji na temat aborcji? czy etycznym jest zmuszanie do donoszenia ciąży i urodzenia niechcianego dziecka.
Negatywna strona to jednostronne, krótkie odpowiedzi, które upraszają problem.
Artykuł zmusza jednak do refleksji, więc warto przejrzeć.

Z uwagi na problemy techniczne (nie można usuwać, edytować własnych recenzji), dodaję tutaj póki co, całą recenzję mojej mamy:

Tytuł artykułu Wojciecha Szczawińskiego przyciąga uwagę. Jaki czas? Co za czas?
Okazało się, że chodzi tu raczej o czasy, w których żyjemy, a które sprzyjają autodestrukcji. Autor sygnalizuje narastający problem samobójstw w Polsce i proponuje podać kilka istotnych przyczyn tego zjawiska. Wśród nich wymienia: trudną sytuację społeczno-ekonomiczną, cenę za zbliżenie do Zachodu, szybkie tempo życia, poczucie izolacji itp. Trudno się z tym nie zgodzić, ale to temat rzeka, temat na następne artykuły, w których warto by poddać analizie wyniki badań nad wpływem na ilość samobójstw czynników takich, jak: bezrobocie, narkomania, brak perspektyw na przyszłość w naszym kraju dla wielu ludzi wykształconych, szukających dziś często szczęści za granicą.
Zaskoczyło mnie to, że w najliczniejsze grupie samobójców znaleźli się psychologowie, psychiatrzy, czyli ludzie, którzy leczą nasze dusze, wyciągają z depresji. Jakże teraz uwierzyć w skuteczność ich metod, skoro sami sobie nie radzą z życiem. Nie chce mi się wierzyć, że to wynika, jak stwierdza autor, „ z nadmiernej eksploatacji sił witalnych tych ludzi w codziennej pracy”. Szukałabym przyczyn gdzie indziej. Może niedoszli samobójcy z tej grupy odpowiedzieliby na to pytanie. Ciekawe, co oni o tym sadzą. „Idąc za autorem” wszyscy nauczyciele i wychowawcy powinni bliżej przyjrzeć się rodzinom swoich wychowanków, gdyż właśnie ty tkwiąc istotne przyczyny ciągle zwiększającej się liczby samobójstw wśród dzieci. Autor nie wspomina np. o nieodpowiedzialnym, nieograniczonym korzystaniu z Internetu (pornografia, etc.)
Nie zgadzam się z autorem, że brak jest w Polsce instytucji zapewniających dzieciom i młodzieży pomoc pedagogiczno-psychol. Instytucje są (etaty pedagoga w każdej szkole, szkolne poradnie psych-ped., ośrodki pomocy społ. , telefony zaufania, świetlice środowiskowe itp.) , ale nie spełniają swoich zadań. Trudno poznać problemy dzieci i młodzieży i zaradzić im „zza biurka”.
Warte zapamiętania jest przytoczone podsumowujące motto, że „samobójcą jest się na długo przed popełnieniem samobójstwa.”
Artykuł to wstęp do analizy istotnego narastającego problemu społecznego i wypracowania metod zaradczych.

Artykuł jest fragmentem książki Marii Grodeckiej, pt. "Siewcy dobrego jutra" z 1990r. - traktującej o ekologicznych uprawach i wegetariańskim odżywianiu. W tym fragmencie autorka opisuje los zwierząt hodowlanych, wskazując na okrucieństwo im wyrządzane jako motywację do przejścia na dietę wegetariańską i podjęcie aktywnych działań w obronie zwierząt.Osobny akapit poświęcony jest refleksji nad "zwierzobójstwem" (termin ma być analogiczny do terminu ludobójstwo) - czyli zorganizowanym, zindustrializowanym zabijaniem zwierząt. (Wydaje mi się, że termin ten jest jednak niewłaściwy, bo ludobójstwo -służy wyeliminowaniu jakiejś grupy ludzi, narodu, w hodowli przemysłowej mamy natomiast do czynienia z zastępowalnością). Wg Marii Grodeckiej główną motywacją do podjęcia diety wegetariańskiej jest współczucie - uważa ona (w odróżnieniu od argumentacji takich osób jak P. Singer, T.Regan), że to nie normy, lecz nasze osobiste emocje są jedynym, co może spowodować zmianę naszych praktyk wobec zwierząt.Co więcej uważa kwestię losu zwierząt za trudną do przekazania, bez "uruchomienia" przez innych empatii i choć kończy zdaniem:"Wegetarianizm to po prostu zdrowy rozsądek i współczucie", wydaje się zapominać o racjonalnej argumentacji etycznej, która dla niektórych ludzi (np. takich, którzy nie lubią zwierząt) może być o wiele bardziej przekonująca.

Choć fragment jest już dość stary, wydaje mi się, że warto przeczytać, by zastanowić się nad rolą empatii i rozumu w argumentacji na rzecz wegetarianizmu.

Autor tekstu - Piotr Bartosik (pastor Ewangelicznego Kościoła Reformowanego w Gdańsku) podejmuje problem uczciwości rozważając go z perspektywy etyki chrześcijańskiej, z uwzględnieniem przykładów płynących z kościoła ewangelickiego. Wychodząc od refleksji nad negatywnie i niestety powszechnie utożsamianiem uczciwości z naiwnością, czy brakiem zaradności, podejmuje się rozważenia problemu w różnych kontekstach. Kolejno opisuje aspekty uczciwości i jej braku, objawiające się w różnych dziedzinach życia, jak praca, rodzina, kościół, władza. Przywołując cytaty z biblii oraz przykłady życia codziennego przypomina o podstawowych zasadach etycznych obowiązujących chrześcijan.
Artykuł zdecydowanie dla osób zainteresowanych głosem kościoła w sprawach moralności.

Artykuł podejmuje kwestię pomijania przez środowiska etyczne tematyki zwierząt. Słusznie zauważa autor, że na wielu uczelniach, a także w szkołach rzadko podejmuje się dyskusję o szowinizmie gatunkowym, naszych obowiązkach wobec istot pozaludzkich. Pierwsza część artykułu wyraża pewne intuicje na temat etyki, oraz krótko tłumaczy na czym polega zjawisko gatunkowizmu. Wydaje mi się, że brak tutaj wyrażonej krótko, ale silnej argumentacji, przemawiającej za tym, ze jest to zjawisko etycznie naganne. Dużo lepsza wydaje mi się druga część, w której argumentuje się za potrzebą pewnych wzorców moralnych, nauczycieli, profesorów, którzy nie tylko będę podejmowali się rozmowy na pewne kwestii, ale swoją postawą będą dawali przykład kolejnym pokoleniom. Tekst uznaję za przeciętny, z uwagi na jego popularny charakter (brak mi tutaj konkretności, mocniej stawianych argumentów).