Spis treści

Autor broni tezy, że powołanie kogoś do istnienia może być dla niego dobrodziejstwem. Swój dowód opiera na pojęciu „dobrego życia” lub „życia, które warte jest przeżycia”. Odmienne stanowisko zakłada, że uzasadnienie musi obejmować również twierdzenie, iż niezaistnienie byłoby rzeczą gorszą. Twierdzenia tego nie sposób jednak dowieść, gdyż nie można wskazać nikogo, kto byłby w gorszej sytuacji gdyby nie zaistniał. Autor uważa, że tego typu argumentacja nie jest konieczna do udowodnienia bronionej tezy.

Celem artykułu jest sformułowanie właściwych kryteriów dla moralnej oceny  patriotyzmu. MacIntyre pokazuje, że ocena ta nie zależy od kryteriów normatywnych lecz metaetycznych. Z punktu widzenia etyki liberalnej, która zakłada obiektywność i bezstronność sądów moralnych, patriotyzm jest na ogół występkiem. Z kolei z punktu widzenia etyki partykularystycznej, która zakłada, że każda moralność jest moralnością określonej wspólnoty lub tradycji, patriotyzm jest niewątpliwie cnotą. Tak więc odpowiedź na pytanie o rzeczywistą wartość moralną patriotyzmu zależy od tego, który model moralności uznamy za słuszny.

Artykuł dotyczy problemu dwóch podejść do moralności, używanych w debacie dotyczących sprawiedliwości globalnej: partykularystycznego oraz obiektywnego. Pierwsze z nich jest zazwyczaj bronione przez komunitarystów i umiarkowanych liberałów narodowych, którzy wskazują na moralne znaczenie granic narodowych. Na gruncie tego podejścia, patriotyzm jest naczelną cnotą. Drugie podejście jest prezentowane przez kosmopolitów, którzy chcą zastosować Rawlsowską sprawiedliwość jako bezstronność do świata jako całości. Odrzucają moralne znaczenie granic narodowych i domagają się równych praw i obowiązków dla wszystkich istot ludzkich, niezależnie od ich pochodzenia i narodowości. To podejście do sprawiedliwości globalnej traktuje patriotyzm jako przywarę. Głównym celem tego artykułu jest przeanalizowanie, czy pojęcie patriotyzmu i pojęcie sprawiedliwości globalnej muszą koniecznie wchodzić ze sobą w konflikt.

Celem artykułu jest próba oceny następujących zagadnień związanych z ostatnim etapem choroby oraz umieraniem: przerwania sztucznego nawadniania i odżywiania, zaprzestania bądź niepodejmowania terapii ratującej życie oraz paliatywnej sedacji.
Wymienione przypadki są sytuacjami granicznymi. Lekarze podejmując decyzje o usunięciu sondy żołądkowej, przerwaniu lub niepodejmowaniu  procedury służącej  podtrzymaniu pacjenta przy życiu albo  zastosowaniu terminalnej sedacji mają świadomość, że doprowadzi to do śmierci pacjenta. Dlatego powyższe sytuacje budzą wiele wątpliwości, z których najważniejsze jest pytanie czy mamy do czynienia z eutanazją bierną. Czy możliwe jest przeprowadzenie granicy pomiędzy zakazanym „zabić” a dozwolonym „pozwolić umrzeć”? Każda próba odpowiedzi na to pytanie jest rodzajem konsensusu.

Problem moralnego statusu zwierząt zajmuje dziś istotne miejsce we współczesnych debatach etycznych. Intensywność prowadzonych w tej sprawie dyskusji skupia się m.in. wokół kryterium, jakim jest zdolność do odczuwania bólu i/lub przyjemności. Celem artykułu jest uzupełnienia argumentacji P. Singera o pojęcie potencjalności, czego konsekwencją jest uznanie tezy, że nie tylko nie powinniśmy, bez wyraźnej konieczności, powodować cierpienia zwierząt, ale także nie powinniśmy ich zabijać.

Artykuł podejmuje zagadnienie filozofii religii Davida Hume’a. Jego krytyka racjonalności przekonań religijnych obejmuje dwa aspekty. Po pierwsze, zostanie omówiony problem dowodów na istnienie Boga: kosmologicznego i teleologicznego, czyli czy można wnioskować ze skutku o przyczynie? Po drugie, postaram się odpowiedzieć na pytanie, czy religia jest naturalna (czy jest powszechna i pierwotna): zostanie omówione zagadnienie genezy religii i religii jako sztucznej moralności. W zakończeniu przedstawię argumenty za racjonalnością religii w oparciu o filozofię religii Hume’a.